در فیلم و تلویزیون، سبک درام یک دسته یا ژانر از روایت های داستانی (یا نیمه داستانی) است که لحن جدی تری نسبت به طنز دارند. این نوع درام معمولا با اصطلاحات اضافی مشخص می شود که ژانر فوقانی، ماکروژانر یا میکروژانر خاص آن را مشخص میکنند، مانند سریال عامه پسند، درام جنایی پلیسی، درام سیاسی، درام حقوقی، درام تاریخی، درام خانوادگی، درام تینیجری و کمدی-درام. این زیردسته ها تمایل دارند یک واقعه یا موضوعی خاص را نشان دهند یا لحن جدی درام را با عناصری که طیف وسیعی از سبک های فیلم را تقویت میکند، ترکیب کنند. به همین منظور، یک عنصر اصلی در فیلم درام، به اسم وقوع تضاد – احساسی، اجتماعی یا غیره – و نحوه حل آن در جریان داستان وجود دارد.

تمام اشکال سینما یا تلویزیون که شامل روایت های داستانی هستند، اگر داستان گویی آن ها از طریق بازیگران که شخصیت ها را نمایندگی می کنند (تقلید)، انجام شود، اشکال درام به معنای گسترده تر معنی میگردد. در این معنای گسترده تر، درام یک حالت متمایز از رمان ها، داستان های کوتاه و شعر یا آهنگ های روایی است. در عصر مدرن، قبل از پیدایش سینما یا تلویزیون، «ژانر درام» در تئاتر نوعی نمایشنامه بود که نه یک کمدی و نه یک تراژدی بود. این معنای محدودتر است که صنعت فیلم و سریال، همراه با مطالعات مربوط به فیلم شناسی، پذیرفته اند. اما درمورد درام رادیویی یا تئاتر رادیویی متفاوت است چرا که هر دو معنا را در بر میگیرد، و این درام رادیویی که در ابتدا به صورت زنده اجرا میشد، همچنین برای توصیف پایان جدی تر و سطح بالاتر خروجی دراماتیک تری را در پیش می گرفتند، به این معنا که اصل درام را از نظر معنی و مفهوم رعایت می کردند.