فیلم موزیکال (Musical film) گونه ای از فیلم است که در آن ترانه های خوانده شده توسط شخصیت ها در بافت روایتِ داستانی فیلم در هم تنیده شده اند و گاهی با رقص و آواز همراه میشوند. این ترانه‌ها معمولا داستان را پیش می برند یا شخصیت های فیلم را توسعه میدهند، اما در برخی موارد، صرفا به عنوان وقفه ای در داستان عمل میکنند.

فیلم موزیکال پس از ظهور فناوری فیلم صامت، اغلب بر روی صحنه های نمایش اجرا میشد. معمولا بزرگترین تفاوت بین فیلم های موزیکال تئاتری و فیلم های دیگر، استفاده از صحنه های پس زمینه و مکان های مجلل است که در یک تئاتر عملی نیست. فیلم های موزیکال به طور مشخص شامل عناصر یادآور تئاتر هستند؛ اجراکنندگان اغلب ترانه ها و رقص های خود را طوری اجرا میکنند که گویی تماشاگران زنده در حال تماشای آنها هستند. از یک نظر، بیننده به عنوان تماشاگر درون داستانی عمل میکند، زیرا اجراکننده مستقیما به دوربین نگاه می کند و برای آن اجرا میکند.

با ظهور پارامتر صدا در اواخر دهه 1920، فیلم های موزیکال محبوبیت عمومی پیدا کردند و با فیلم های بازبی برکلی، یک طراح رقص شناخته شده به خاطر قطعات موزیکال مجموعه های متمایز و پر زرق و برق خود با حضور چندین شوگرل (دختران مدل)، مثال زده میشوند. این نمایش های مجلل با کارهای رقص او در فیلم های خیابان چهل و دوم، جویندگان طلا سال 1933، و همچنین فیلم جذاب جشن فوتلایت (همه از سال 1933) نمایان هستند. در دهه 1930، فیلم های موزیکال فرد آستر و جینجر راجرز به قطعات فرهنگی عظیمی در چشم عموم آمریکایی ها تبدیل شدند. این فیلم ها شامل کلاه سیلندری (فیلم محصول سال 1935)، به دنبال ناوگان (محصول سال 1936)، چرخش زمان (فیلم سال 1936) و مایل هستید برقصیم؟ (محصول 1937) هستند. فیلم جادوگر شهر از (1939) اثر ویکتور فلمینگ، یک فیلم برجسته برای ژانر موزیکال به حساب می رود، زیرا با فناوری های جدید آن زمان، تکنیکالر تولید شد.